شرکت پادگین طب

^{معمولاً در بافرها از مقدار کمي پروتئين و دترژان براي کاهش اتصال غير ويژه بهره گرفته مي شود و اين عمل به افزايش دقت کمک ميکند. استفاده از جابجا کننده ها (Displacers) سبب جدا شدن مولکولهاي آنتي بادي با اتصال ضعيف مي شود. از آنجايي که آنتي بادي ها معمولاً با پيوند غير کووالان به سطوح جامد متصل مي شوند، استفاده از مقادير کنترل شده دترژان به کم شدن اتصالات غير ويژه کمک مي کند اما اگر ميزان آن از حد معيني بيشتر شود سبب دناتوره شدن آنتي بادي ها و جدا شدن آنها از سطوح جامدي مي شود که بر روي آن تثبيت شده اند. برخي از دترژان ها به دليل مسير واکنش سنتزشان، حاوي پراکسيدهايي مي باشند که قادر به تخريب واکنش آنتي ژن- آنتي بادي هستند. از آنجايي که محيط هاي بافري اغلب براي رشد ميکروارگانيسمها بسيار مناسب هستند، در صورتي که ترکيبات نگهدارنده به محيط افزوده نشود مورد هجوم ساپروفيت ها و باکتري ها قرار مي گيرند اما بايد مراقب بود که برخي از اين نگهدارنده ها مانند سديم آزيد در بخش هاي ايمني آنزيمي که از پراکسيدازها استفاده مي کنند، مهار کننده محسوب مي شوند. در سنجش هاي ايمني گاهي از آنتي باديهاي پلي کلونال استفاده مي شود. اين آنتي بادي ها مي توانند در قالب سرم رقيق شده و يا در يک يا چند مرحله تخليص شده باشند و حتي مورد تغييرات شيميايي قرار گرفته باشند. تجربه نشان داده است که در استفاده از بخش N- انتهايي آنتي بادي ها و آنتي بادي هايي که فاقدFc هستند، کمتر اتصال غير ويژه مشاهده مي گردد. در سنجش هاي ايمني معرف محدود يا همان سنجش هاي رقابتي، استفاده از آنتي بادي پلي کلونال باعث مي گردد که نه تنها با آناليت مورد نظر بلکه قطعات و متابوليت هاي آن و يا ساير مولکولهايي که حاوي اپي توپ مربوطه هستند واکنش دهند. استفاده از روش هاي سنجش ايمني معرف مازاد و استفاده از آنتي بادي هاي مونوکلونال ويژه تا حدود زيادي بر اين مشکل غلبه نموده اند. آنتي بادي هاي مونوکلونال يعني آنتي بادي هايي که محصول يک کلون سلولي هستند بطور کلي تمايل (Afinity) کمتري نسبت به آنتي بادي پلي کلونال دارند. اين آنتي بادي ها در سيستم هاي بافري بهتر از محيط هاي سرمي يا پلاسمايي عمل مي کنند، آنتي بادي هاي مونوکلونال مي توانند از کلاس IgG، IgA و يا IgM باشند. اين مسئله در سنجش هاي ايمني تسخيري که از آنتي بادي هاي ضد اين آنتي بادي ها استفاده مي شود، تداخل ايجاد مي کنند. از طرف ديگر به ديمر بودن IgA و پنتامر بودن IgM توجه داشته باشيد که مي تواند 4 تا 10 جايگاه اتصالي بوجود آورد. نشاندار کردن يک مرحله مهم در سنجش هاي ايمني است.در اغلب مولکولها خصوصاً هاپتن ها عمل نشاندار سازي مي تواند شديداً ساختمان مولکول مورد نظر را تحت تأثير قرار دهد. از لحاظ ابعاد اتمي، يک اتم يد راديواکتيو (با توجه به اينکه اين اتم در انتهاي گروه هفتم جدول تناوبي قرار دارد) حجمي معادل يک حلقه آروماتيک (بنزن C6H6) دارد لذا اتصال آن مثلاً به يک مولکول استروئيدي ساختمان آن را نسبت به قبل از نشاندار سازي تحت تأثير زياد قرار مي دهد. البته مي توان در نشاندار سازي راديواکتيو به نحوي عمل کرد که کوچکترين تغييري در ساختمان آناليت ايجاد نشود اما لازم است که اتم راديواکتيو در حالت طبيعي به فرم ايزوتوپ غير راديواکتيو در ساختمان مولکول موجود باشد. مثلاً در ساختمان هورمون تيروکسين بطور طبيعي چهار اتم غير راديواکتيو يد وجود دارد لذا اگر بجاي اين يدها از يد راديوايزوتوپ استفاده شود تغييري در ساختمان و اپي توپهاي آن ايجاد نخواهد شد. اين مسئله در مورد راديوايزوتوپهاي C14 و H3 نيز صادق است. مثلاً استفاده از C14 در ساختمان يک استروئيد خواص آنتي ژني آن را تغيير نمي دهد. در مورد نشاندار سازي با مواد راديواکتيو رعايت چند نکته ضروري است:
1) خلوص شيميايي؛ 2) خلوص راديوايزوتوپي؛ در مورد اول بجز آناليت مولکولهاي ديگري وجود دارند و در حالت دوم راديواکتيويته بايد به مولکول نشاندار مربوط باشد نه به موادي که در واکنش شرکت نکرده اند. لذا کيفيت و خلوص ترکيبات در کليه مراحل از اهميت خاصي برخوردار است. از روش هاي متعدد شيميايي و آنزيمي براي نشاندار کردن با يد 125 مي توان استفاده نمود. مانند: 1) يدوژن؛ 2) لاکتو پراکسيداز- گلوکز اکسيداز؛ 3) کلرآمين T. دو روش اول ملايم تر از روش آخر مي باشد. هر چند که در نشاندار سازي هاپتن ها ساختمان مولکول تا حدودي تغيير مي کند اما کافي است شناسايي آن تحت تأثير آنتي بادي تحت تأثير قرار نگيرد. به دليل بزرگي اندازه آنتي بادي ها، نشاندار ساز يآنها با مشکل کمتري مواجه است}